اکسیژن برای اکثر میکروارگانیسم های مطلوب شکمبه سمی بوده و مانع رشد باکتری های بی هوازی تجزیه کننده فیبر و الیاف میگردد
با توجه به نیاز به انرژی بالا در دامهای پرتولید ، نیاز به افزایش میزان کنسانتره جیره ( غنی از کربوهیدارت و پروتئین ) می باشد
افزایش مقدار کربوهیدارت با قابلیت تخمیر بالا در شکمبه و وجود اکسیژن بیشتر ، موجب تجمع بیش از حد اسیدهای چرب فرار در شکمبه می گردد و PH را پائین می آورد
پائین آمدن PH موجب کاهش تنوع کلونی های باکتریایی و افزایش تعداد باکتریهای تولید کننده اسید لاکتیک میشود و دام دچار اسیدوز می گردد.اسیدوز باعث از بین رفتن پرزهای شکمبه و افت تولید و کیفیت شیر شده و سلامت دام را به مخاطره می اندازد.
مخمر با کاهش اکسیژن موجود در شکمبه ، شرایط بهینه ای را جهت عملکرد جمعیت میکروبی شکمبه فراهم نموده و با باکتریهای تولید کننده اسید لاکتیک ( استرپتوکوکوس بویس) بر سر قندهای ساده رقابت میکنند و از رشد و تکثیر آنها جلوگیری می کنند و در نتیجه سطح اسید لاکتیک شکمبه کاهش می بابد و مسیر واکنشهای بیوشیمیایی از تولید اسید لاکتیک به پروپیونات تغییر می یابد و PH شکمبه را به سطح مطلوب برای تخمیر شکمبه ای مخمرها از طریق افزایش تعداد باکتری ها و قارچ های تجزیه کننده سلولز ،هضم فیبرها را افزایش می دهند
                                
مزایای استفاده از مخمرها :
پایدار سازی PH شکمبه و کاهش خطر اسیدوز
افزایش هضم فیبر
افزایش تولید و کیفیت شیر ( چربی شیر)